Het opstomende ‘effectief altruïsme’ is een beweging om vooral de impact van je giften centraal te stellen. Het doel van filantropie moet niet de emotie zijn, maar maximale impact realiseren door effectief te geven. Over die confronterende en ontegenzeggelijk provocatieve benadering van filantropie is in het Land van Goed Doen al een stammenstrijd losgebroken: alleen geven met je hoofd zou een van de praktijk losgezongen theoretisch concept zijn. Het gaat voorbij aan de emotionele en irrationele aspecten die ontegenzeggelijk kleven aan het geven. Ook al zeggen filantropen dat ze het doen voor de goede zaak, alleen al de tegenwaarde van een schenking in de vorm van een endorfine-rush is en blijft onbetaalbaar. En begint geven niet met een gedeelde interesse of passie? Is dat niet de startmotor van empathie en dus van bijna alle vrijgevigheid? Het probleem van deze discussie is dat er geen ruimte lijkt voor co-existentie van verschillende benaderingen van filantropie.