Verdampte naïviteit

Na 'nine eleven' ontstond een hausse aan maatregelen om terrorismefinanciering te voorkomen. Vanuit de VS werd de druk op Europa opgevoerd om ook daar beter te kijken welke wolven in schaapskleren er rondliepen. Vooral non profit-organisaties, zoals goede doelen en kerkgenootschappen, zouden een perfecte dekmantel zijn voor het witwassen van geefgeld en financieren van terrorisme. In 2004 was het EU-voorzitter Nederland dat een heel nummer van dit dossier maakte en ook in eigen land een onderzoek liet uitvoeren. Dat onderzoek was verdacht snel klaar en had een hoog Bromsnor-gehalte.
De netto-opbrengst daarvan: twee (!) verdachte kerkgenootschappen, maar uiteindelijk geen enkele zaak. Laat staan een veroordeling. Niet dat het internationale terrorisme daarna verdween, maar dit dossier belandde weer in een diepe la. Nederland was ok. Afgevinkt.
 
Meer dan tien jaar verder is die naïviteit wel verdampt. Het OM maakte vorige week bekend enkele bestuurders van religieuze 'charitatieve instellingen' te verdenken van witwassen van enkele tonnen uit het Midden-Oosten, waaronder de uiterst dubieuze liefdadigheidsinstelling RIHS uit Koeweit.
Hoofdverdachten zijn de salafistische Tilburgse imam Ahmad S. en zijn zoons. De vader en zoons vervullen bij meer dan tien stichtingen bestuursfuncties en zamelen geld in voor 'goede doelen'. Ook is een aantal stichtingen actief bij 'religieuze educatie'. Drie van die stichtingen zijn door het OM als verdacht aangemerkt. Een van die stichtingen houdt zich bezig met 'steun aan vluchtelingen, daklozen, gewonden en zieken in binnen- en buitenand', de overige twee houden zich bezig met 'educatie.'
 
De verdachten ontvingen dus geld uit Saoedi-Arabië en stuurden dan zelf geld naar Jordanië, Syrië, Libanon en Oekraïne: Nederland transit-land. Het heeft alle kenmerken van een witwasserette, al moet dit nog bewezen worden, evenals terrorisme-financiering. Maar laten we elkaar geen sprookjes verkopen. Het goede doel als dekmantel is al zo oud als het goede doel zelf. Misbruik van vertrouwen in de goede zaak voor eigen gewin kenden we al goed: van nepcollectant tot frauderende bestuurder. Misbruik voor het met geweld opleggen van een eigen ideologie: het is de realiteit waarin we nu leven. Met menslievendheid, zoals filantropie bedoeld is, heeft het niets te maken, maar het 'goede doel' is dan ook geen heilige enclave. Het is en blijft mensenwerk. Het vertegenwoordigt daardoor vaak het beste en inspirerendste wat we te bieden hebben, maar soms ook het slechtste.