SHO-nieuwe-stijl

Het Nederlandse kennis- en adviescentrum voor burgerschap en internationale samenwerking NCDO heeft laten onderzoeken hoeveel wij denken dat de overheid besteedt aan ontwikkelingssamenwerking. Dat wil zeggen: als percentage van het Bruto Binnenlands Product (zeg maar zo’n 500 miljard euro). De gemiddelde Nederlander denkt: 5,7%. Dat is acht keer zo veel als in werkelijkheid (0,7%). De PVV-stemmers schatten dit percentage zelfs op 12,6%: 18 keer zoveel… Twee op de drie Nederlanders weet niet dat de overheid al fors heeft gesnoeid in haar OS-budget. Bij PVV-stemmers weet 4 op de 5 dat niet. De begroting (pre-Catshuis) voor OS daalt dit jaar met bijna een miljard tot 4,43 miljard euro: een terugloop van 17,8%. Hiermee geconfronteerd wil niet 63%, maar 49% (verder) bezuinigen op uitgaven aan OS. Welke betekenis moeten wij aan deze opmerkelijke cijfers geven voor de NGO’s in onze sector? In elk geval wat wij al wisten: er ligt een gapend gat tussen perceptie van en werkelijk in OS. Als de correlatie tussen deze twee het draagvlak in de samenleving significant bepaalt (vgl. hiervoor van 63 naar 49% voorstanders verdere bezuinigingen), dan herhaal ik graag mijn pleidooi voor een OS-brede reality check. De meeste OS-organisaties in Nederland zitten middenin een fundamenteel transformatieproces: het moet anders, het moet beter en de burger zal minder via de blauwe envelop en meer vrijwillig uit eigen zak de internationale solidariteit moeten financieren. Daarvoor zal het draagvlak in de samenleving weer moeten worden verbreed en verdiept. Nu economie en politiek voorlopig niet thuisgeven, vraagt dat om een collectieve inspanning. Om een soort SHO die nu zichzelf moet redden voordat er straks elders niets meer te redden is.