'Nou ja...'

Is het u ook al opgevallen? Het nieuwe stopwoordje van Nederland. Je kunt geen radio meer aanzetten, geen interview op televisie meer zien of het antwoord op tenminste één vraag begint met ‘nou, ja...'.

Ik herinner me uit mijn kindertijd dat mijn moeder ook met enige regelmaat "nou, já!" uitriep, dit als uiting van verbazing of verwondering. Het gebeurde bijvoorbeeld als er iets verbazingwekkends in de wereld was gebeurd. En het gebeurde als ik weer eens iets had uitgespookt (niet zo verbazingwekkend, maar toch!). Door haar uitroep "Nou, já!" realiseerde ik me mijn tekortschieten of juist mijn verantwoordelijkheid voor hetgeen gebeurd was, of juist was uitgebleven. In ieder geval had het een zekere opvoedende werking.

Hoe anders is het met het huidige ‘nou, ja...', dat ook ánders wordt uitgesproken en beklemtoond. Geen uiting van verbazing maar een excuus vooraf, zo lijkt het wel. De geïnterviewde wordt aangesproken op zijn mening of gedrag (of dat van zijn organisatie) en de pavlov reactie is ‘nou, ja...'. Ontlopen van verantwoordelijkheid, wellicht?
 
Recentelijk pleit Edwin Venema in FM terecht voor versnelling in opportune samenwerking tussen goede doelen. Waarom neemt dat allemaal zoveel tijd? "Nou, ja....". Staat er iets samenwerking in de weg? "Nou, ja....". Is er wellicht een collectief onbewustzijn van waar het goede doel voor dient? "Nou, ja.....". En als er nu eens veel geld bespaard zou kunnen worden? "Nou, ja...".

U begrijpt het al, ik ben een goede zoon van mijn moeder: "Nou, ja!"