Niet afkomst, maar toekomst

De multiculturele samenleving ligt steendood op de grond nu ook politieke wereldleiders als Angela Merkel het lijk hebben geïdentificeerd. De begrafenis van het voormalige troetelkind van progressief Nederland kent een lange aankondiging (Paul Scheffers "Het multiculturele drama" verscheen al tien jaar geleden) en een aardverschuiving in ons politieke landschap, inclusief twee politieke moorden. Maar zand op de kist van onze multiculti-maatschappij maakt onze samenleving niet minder divers. Wat nu? Wat betekent dit voor onze sector, dat prachtige manifeste stukje civil society waarin allerlei private organisaties het algemeen nut beogen? Hoe gaat onze sector om met diversiteit? Niet alleen voor wat betreft de eigen organisatie ("walk the talk"), maar ook - en vooral wat mij betreft - voor haar bijdrage aan een leefbare samenleving? Welke rol moeten of willen burgerinitiatieven en hun leiders spelen? Dragen zij cement aan of kijken ze toe op de voortschrijdende versplintering? Ik geef toe dat laatste is wel een demagogisch staaltje "Mussert of Moskou": maar dat kan geen kwaad als voedsel voor hopelijk pittige debatten op het komende Civil Society Congres op 30 juni. Verschillen zijn een feit, maar de kracht ervan ontdekken is de uitdaging. Echte Civil Society-leiders gaan die niet uit de weg. Het gaat niet om afkomst, maar om toekomst.