nl
Dat Marc Wortmann op maandag 15 augustus 2022 uit de tijd is gegaan, is een ontijding die niemand zag aankomen. De vrijdag ervoor had ik hem nog uitgebreid gesproken over het opzetten van een nieuwe website voor de Henry Ostiana Foundation, waarvan hij penningmeester was. Natuurlijk had dat met Alzheimer te maken, want Marc was de linking pin in binnen- en buitenland voor dat onderwerp. En waar en voor wie was Marc eigenlijk géén verbindingsman? Hoeveel bestuursfuncties en adviseurschappen kun je hebben in een normaal mensenleven? Er was geen ledenvergadering, congres, seminar of workshop in het Land van Goed Doen of ik zag vanuit een van mijn ooghoeken de imposante gestalte van Marc in de richting van een interruptiemicrofoon schuiven. Om vervolgens rustig, maar gedecideerd een vraag de zaal in te slingeren.
Marc was er altijd. En overal. En hij had een mening over hoe de wereld eruit moest zien. Als afgestudeerd jurist en beginnend provinciaal politicus vanuit het C(J)DA vormde hij zijn visie op een zorgzamer samenleving - waarin mensen naar elkaar om moesten zien - tot een moreel kompas met de naald altijd ferm naar het ethische noorden gericht. Een kompas dat hij zijn hele, veel te korte leven op zak heeft gehad en ook richtinggevend was in de laatste pakweg twintig jaar, zoals gezegd, als bestuurder, fondsenwerver en strategisch adviseur in de wereld van de Alzheimerbestrijding.
Een man die er altijd en overal is, het beste met de wereld voor heeft en niet bang om is om zijn mond open te trekken: Marc stond destijds bovenaan mijn lijstje als hoofdredacteur van De Dikke Blauwe om geronseld te worden als columnist. Ik belde hem in Londen, waar hij Alzheimer’s Disease International bestierde met een flegma dat Britser dan Brits was. Zijn reactie was dienovereenkomstig: we moesten het maar eens gaan proberen. En zo geschiedde. Er kwam een stroom columns op gang vanuit het perfide Albion over onnoemelijk veel onderwerpen die hem passioneerden: fondsenwerving, strategisch samenwerken, governance, advocacy, onderzoek, vrijwilligers, patiëntenbetrokkenheid, major donors, nalatenschappen, eventmarketing, crowdfunding, partnerships, subsidieaanvragen, projectfinanciering (vult u rustig aan). Én over wat het werkelijk betekent als een Engelsman over jouw idee zegt: “That’s very interesting”. Dan weet je zeker: het is een compleet rukidee en je hebt jezelf voor eeuwig belachelijk gemaakt.
Marc schreef altijd en over alles. Totdat daar op een gegeven moment de klad in kwam. Ik weet niet eens meer waarom. Misschien werd het hem te druk om al die internationaal hoppende Alzheimerkikkers in zijn kruiwagen te houden.
Terug in Nederland startte Marc zijn one man band consultancy en een website met een veel te lange naam. We spraken af in Amsterdam. For old time’s sake, zou hij weer voor De Dikke Blauwe stukkies willen schrijven?
Prima. We moesten het maar weer eens proberen.
En zo geschiedde.
Er kwam weer een nieuwe stroom columns op gang, dit keer - op mijn verzoek - vooral over onderzoek. Zijn betrokkenheid bij De Dikke Blauwe bleef, ook na mijn vertrek als hoofdredacteur in 2018. Als columnist, maar ook als adviseur en verbindingsman voor nieuwe initiatieven, zoals het Corporate Power-congres voor corporate foundations, waarvan intussen twee succesvolle edities zijn geweest en waaraan Marc een belangrijke bijdrage leverde.
Als ZZP’ers uit hetzelfde geboortejaar onderhielden wij een hartelijk contact als ondernemers onder elkaar (Marc startte zijn carrière als directeur van een retailbedrijf in damesmode met drie vestigingen). Hij informeerde regelmatig zorgzaam hoe het met mijn tijdelijk haperende gezondheid ging. En we schoven elkaar klussen toe. As you do onder loyale zelfstandigen zonder (godlof) personeel.
Dat de flegmatieke, verbindende, vriendelijke, slimme reus, met een lavahart aan mensenliefde, die de wereld zoveel te vertellen had, er patsboem niet meer is, is een verlies dat natuurlijk het diepst gevoeld wordt door Corien, de liefde van zijn leven, zijn (klein)kinderen en familie. Zij verdienen onze steun en troost het meest. Achter de interruptiemicrofoon blijft het stil. In de rondvraag ook. Maar als je je ogen dichtdoet is Marc er altijd. En overal.
Edwin Venema
Foto: CDA
