nl
In mijn jaren als hoofdredacteur van De Dikke Blauwe had ik zeer regelmatig contact met hem. Adri was van 2004 tot 2014 directeur van het CBF. Begin 2014 werd hij getroffen door een herseninfarct. Hij zou daarna niet meer terugkeren bij het CBF. Mijn laatste telefonische contact dateert van anderhalf jaar geleden. Het ging hem goed, zei hij. Er klonk iets van opluchting door in zijn stem. Alsof hij een ballast van jaren van zich had afgeschud. En dat verbaasde me eigenlijk niet.
Ik vond Adri een a-typische bestuurder en heb die gedachte wel eens met hem gedeeld tijdens een goed glas, off the record. Ik geloof dat hij het een compliment vond. En zo had ik het ook bedoeld.
Het kompas voor rechtvaardigheid van Adri was misschien wel het betrouwbaarste in de sector. Daaraan verbond hij een consequentie in denken en handelen die door veel mensen voor rechtlijnigheid werd versleten. Het maakte zijn positie als directeur van een sector in hevige dynamiek, op het kruisvlak van vele belangen (donateurs, goede doelen, overheid), er niet altijd gemakkelijk op.
September 2013. Ik herinner mij nog levendig de discussie in de studio van Radio 1 voor het onderzoeksprogramma Argos, geleid door de inmiddels overleden Max van Weezel, waaraan Adri samen met voormalig VFI-voorzitter Joop Daalmeijer, Rien van Gendt en ondergetekende deelnam. Het ging over een rel rond het Wereld Kanker Onderzoek Fonds dat volgens de programmamakers paste in het rijtje schandalen waar ook Alpe d’Huzes toe gerekend werd. O ja, natuurlijk kwamen de directiesalarissen van goede doelen ook voorbij. En het intussen afgeschafte kostenplafond voor fondsenwerving. En hoe dat nou kon en waarom er geen goed toezicht was en waarom de CBF-politie dit allemaal maar liet gebeuren… mij was al snel duidelijk dat Adri het behoorlijk zwaar zou krijgen.
En dat gebeurde ook.
Het was niet Max van Weezel die hem op het rooster legde, maar Joop Daalmeijer die gelijk vol op het orgel ging. Het was allemaal een groffe schande. Wat precies weet ik niet meer, maar een schande was het.
Adri leek zich van het venijn van Daalmeijer - gepokt en gemazeld mediaman - niet bewust te zijn. De redelijkheid van zijn eigen argumenten waren voor hem zo evident, dat hij zich niet uit het evenwicht liet brengen. Dat de ‘trial by media’ niet wordt beslecht door redelijkheid, wilde er gewoon niet in bij hem. Ik zag een ridder met zwaard tegenover een huurling met een AK47. Ik had deernis en bewondering tegelijk. De huiskamers hadden vooral gehoord dat het een groffe schande was.
Zijn onverwachte aftocht bij het CBF door een herseninfarct betekende een abrupt einde aan zijn decennium als directeur. Ik heb wel eens gedacht dat zijn verdiensten in die jaren erdoor in een te grote schaduw zijn gevallen. De vervlechting van Code Wijffels met het CBF-Keur, het CBF-Certificaat voor kleine goede doelen, de resultaat- en impactmeting voor goede doelen en de ontwikkeling van het online Register… het zijn de schouders waar het huidige CBF mede op staat. En verdiensten die wat anoniem zijn weggegleden in de tijd. Dat is onterecht.
Adri's onverwoestbare rechtvaardigheidsgevoel is een monument. Een aangeboren talent dat werd opgevoed in de wereld waar hij zich als mens het meest in zijn element heeft gevoeld, die van het ontwikkelingswerk, veel meer dan in het bestuurlijke pak dat hem nooit comfortabel om de schouders hing. Zijn glorie was de barricade. Zijn thuis de solidariteit met mensen die het gewoon minder getroffen hebben in dit aardse tranendal. Voor die Adri salueer ik en sta stil bij het gemis dat hij laat voelen bij iedereen die hem dierbaar was.
*Edwin Venema is voormalig hoofdredacteur van De Dikke Blauwe; vanaf 2018 is hij eigenaar van redactiebureau De Kopijmeester en publiceert nog regelmatig over filantropie op persoonlijke titel.
Foto: © Edwin Venema | De Mooilichterij (april 2010)
