Happy Clappy

Het circuleert al een tijdje op internet (vooral op LinkedIn): het lijstje ‘Nederland, paradijs op aarde.’ Zo’n 23 statements waarom Nederland ‘een ontzettend gaaf land is’ (om onze premier te citeren). De statements vergelijken ons land met de rest van de wereld. En eerlijk is eerlijk: we staan er goed op. Zo staan we op plaats 1 als het aankomt op de kwaliteit van de gezondheidszorg in Europa. En op plaats 2 voor wat betreft de meest betaalbare zorg in de EU. Overigens staan we ook qua koopkracht op de tweede plaats in de EU en datzelfde geldt voor de pensioenen… En ja, sommige politici (het is tenslotte verkiezingstijd) proberen ons momenteel te doen geloven, dat onze zorg en pensioenen vergelijkbaar zijn met die Burundi en Burkina Faso. Niet waar. Dus.
 
Dan naar de zachtere kant: we hebben op mondiale schaal heel gelukkige kinderen (nummer 4) en we staan op plaats 7 in de lijst van de gelukkigste bevolking ter wereld. De conclusie van het LinkedIn-lijstje: ‘we leven in één van de prettigste, gezelligste en beste landen op onze planeet’.
 
Toch zijn daar wat kanttekeningen bij te zetten. Afgaand op onze deelscores zouden we toch hoger moeten staan op de parameter ‘geluk’. Hoe dat komt? Er blijkt een overtreffende trap te zijn qua geluk: ‘floreren’. Marijke Schotanus-Dijkstra deed hier onderzoek naar en promoveerde erop aan de Universiteit Twente. Zij becijferde dat slechts 37% van de Nederlanders ‘floreert’, wat vooral staat voor het leiden van een betekenisvol leven. Dat is eigenlijk gewoon weinig. 
 
Die overtreffende trap van geluk is wel nastrevenswaardig: florerende mensen zitten ‘lekker in hun vel’, zijn productiever op hun werk, minder negatief. Hoe dat komt? Het recept is simpel: door een zinvol leven te leiden, iets voor een ander te betekenen. Doneren, lid zijn van een maatschappelijke organisatie, vrijwilligerswerk doen, in een bestuur zitten; het zorgt ervoor dat je leven betekenisvoller wordt voor anderen – maar zeker óók voor jezelf. Misschien wel zelfs vooral voor jezelf.
 
Het recept voor een minder chagrijnig Nederland is dus simpel. Goed doen wordt iets dat je moet ondernemen uit welbegrepen eigenbelang, om hoger te klimmen op de Piramide van Maslow. Gaat dan eindelijk toch die lang door professor Theo Schuyt aangekondigde Gouden Eeuw van de Filantropie er komen?
 
Ik besef dat dit wel allemaal erg ‘Happy Clappy’ overkomt en moest ook grinniken toen ik (naar aanleiding van een radio-interview met Marijke Schotanus) op Twitter las: ‘Gelukkig zijn is niet voldoende. Je moet ook floreren, hoorde ik een wetenschapper uitleggen. Zit nu diep in de put te piekeren.’
 
Maar toch, vakgenoten, maar toch. Het onderstreept wat onze Amerikaanse vakbroeders al jaren zeggen: ‘fundraising is not begging, but giving people the ability to express themselves’. Het is dus zelfs méér dan dat: een bijdrage aan het geluk van de gever!