In hoogtijdagen van de Covid crisis hoorde ik verschillende collega’s bij fondsen enthousiast zeggen dat zij de eisen aan grantees volledig loslieten. Dit in reactie op een situatie waarin alles compleet anders was dan wij ooit hadden meegemaakt of verwacht. Fondsen vertrouwden erop dat de goede doelen ‘het goede’ zouden doen. Geld werd snel overgemaakt, er werden minimale afspraken gemaakt, de organisaties konden aan de slag. Dit betekende niet dat er geen enkele vorm van controle was, maar die vond vooral achteraf plaats. Het geld was dan al besteed aan een maatschappelijk doel.
 
Hoewel Covid nog niet verdwenen is heeft het virus ons, in elk geval op dit moment, niet meer zo in zijn greep. Wat hebben we van de twee Covid jaren geleerd? Kunnen we voortaan meer op basis van vertrouwen werken en minder stringent voorschrijven hoe grantees de toevertrouwde middelen moeten aanwenden? Dat zou een goede ontwikkeling zijn. De maatschappelijke organisaties kunnen sneller aan de slag, waarbij ze hun innovatie kracht kunnen inzetten op het oplossen van, vaak urgente maatschappelijke vraagstukken. Zeker in een tijd waarin zoveel tegelijkertijd verandert, is het belangrijk om snel en adequaat op maatschappelijke uitdagingen te reageren.