nlTot de rij met gewaardeerde FM-gastcolumnisten is ook toegetreden: Jamy Goewie. Jamy is founder & director van Child@Venture, een jonge ontwikkelingsorganisatie die niet gelooft in geven, maar in wel in investeren. Goewie vertegenwoordigt een relatief nieuw geluid in de sector: jong, vrouw, tikkie rebels en zeker niet behorend tot het bestuursestablishment. Philanthropy meets girl power.
Een stomp in de maag
Afgelopen week was ik, als genomineerde, aanwezig bij de uitreiking van de transparantprijs. Je kon mij herkennen aan mijn jeugdigheid, schril afstekend tegen de éminences grises die in hoofdmoot aanwezig waren. Dat geeft natuurlijk niet, Nederland vergrijst nu eenmaal en ik kwam daar om de prijs te winnen. Helaas is dat niet gelukt, maar ik heb wel allerhande gedachtes en overpeinzingen van panelleden en andere geachte aanwezigen tot mij kunnen nemen. Ook leuk.
De discussie ging over impact. Zoals een heer op de eerste rij meende: ‘impact is de beweging die tot stand komt na input' en de presentator maakte daarvan: ‘zoals een stomp in je maag? ‘Ja' dat gaf impact volgens de heer op rij één. Die stomp in m'n maag is mij die dag bespaard gebleven, maar ik had ‘m geprevaleerd boven de langzame marteling die ik onderging tot aan de prijsuitreiking. Ik vond de mevrouw van de Rekenkamer erg leuk, maar de gehele middag was wel een klein beetje saai-achtig (sorry mensen van de PWC, maar voor niet-accountants was ‘t niet heel spannend). Maar goed, transparant zijn is een hele serieuze zaak en impact realiseren ook. Het is belangrijk: no doubt about it!, maar ik bemerkte wel een generatie-kloof.
Meetinstrumenten, peer-reviewing, leercurves, dat zijn belangrijke onderdelen van projectmanagement en blijkbaar essentieel voor de donateurs van al die grote clubs. Dat zijn blijkbaar ‘kritische donateurs'. Maar zijn het niet gewoon ‘zure donateurs'? In mijn koppie passen namelijk slechts twee principes: donateurs en kritische consumenten. Donateurs zijn mensen die je iets geven omdat ze je vertrouwen, in je geloven en je willen steunen. Kritische consumenten zijn mensen die iets kopen en daarvoor een product terug willen. Ik heb besloten eieren voor mijn geld te kiezen en me te storten op de ‘voor wat hoort wat-mentaliteit', want als ik mijn energie de komende jaren moet steken in het winnen en behouden van vertrouwen dan krijg ik het gevoel dat ik in een slechte relatie zit waarin ik continue mijn sms-inbox moet tonen. Ik denk kortom, maar ik ben obviously de calimero in deze branche, dat de donateur de controleur moet zijn. Zodoende wordt de donateur een consument: hij geeft mij geld en ik geef iets concreets zoals een mvo-beleid of een marketingtool. Iets tastbaars. Dus geen ‘goed gevoel', geen ‘leercurve' of ‘een stap naar een betere wereld'. Impactmeting is oldschool, dat zult u zien beste lezer. De next generation heeft er niets mee want die gaat zelf wel kijken hoe een goed doel z'n geld besteedt. Of, nog erger, doneert helemaal niet meer. Voor mijn generatie en daaronder is de wereld veel kleiner dan de uwe was. Niet alleen pik je op reis even een sloppenwijkje of een natuurreservaat mee en doe je wat vrijwilligerswerk. Vervolgens skype, chat, wap en ping je met je international friends en spreek je elkaar dagelijks op Facebook en laat je effe wat van jezelf zien op YouTube (en dan doen die boys uit de sloppenwijk trouwens ook). Dus terwijl alle wijze oude mensen praten over impact van bestedingen, heeft de jongere generatie al besloten überhaupt niet meer te doneren, maar lekker te gaan doe-het-zelven. En hebben de kritische donateurs maar ‘s even de overheidskraan dichtgedraaid, gna gna. Dus wat blijft er over? Een stomp in de maag van de goede doelen en een hele nieuwe generatie die zich niet meer voor ons interesseert. Dat is pas impact.
Jamy Goewie
