Duiken!

Het nieuws sloeg in met de kracht van kernbom. Coen van Veenendaal, mede-oprichter van het succesvolle Alpe d’HuZes en ambassadeur van het anti-strijkstokbeleid, zou zich verrijkt hebben met 160.000 donateurseuro’s. Hoe dat precies zat, wist eigenlijk niemand, maar de reacties waren wel duidelijk: Van Veenendaal werd in een week tijd in de (social) media beschuldigd, veroordeeld en sociaal geëxecuteerd.
Hoe reageerde de goede doelenwereld? Met ‘bezorgdheid’ (VFI), met hoon (‘koekje van eigen deeg’), met de eigen collectestoep snel schoonvegen (KWF), maar vooral ook met een oorverdovende stilte. De natuurlijke charitasreflex als er stront aan de knikker is: duiken! Wachten tot de storm overwaait en overgaan tot de orde van de dag. Niet te veel aandacht schenken aan ‘incidenten’!
Maar is deze ‘Van Veenendaalgate’ een incident? Ik heb het al eerder gezegd en ik zeg het nu opnieuw: de strijkstok is een nagel aan uw doodskist. Een brede en diepe discussie daarover voeren is bittere noodzaak. Dit was ook de belangrijkste reden voor mij om vorige week een krachtig tegengeluid te laten horen (‘Coen van Veenendaal is een held’). De crux van mijn commentaar was niet om de persoon Van Veenendaal te bejubelen, maar om de achterliggende de kostendiscussie naar voren te halen. Die raakt het kroonjuweel van goede doelen: een onderliggend, duurzaam vertrouwen.
Het zou de koepels sieren als zij voorbij hun voorspelbare ‘bezorgdheid’ het initiatief nemen om filantropiebreed op te trekken. Het zou de goede doelen sieren als zij voorbij hun eigen achterbanbelang een bijdrage leveren aan een discussie over, oplossingen voor en antwoorden op die vermaledijde strijkstok. Het gaat ten diepste om eerlijkheid. Die creëert duurzame waarde. Duiken is niet duurzaam.

P.S.: Lees nu het exclusieve interview dat ik deze week had met Coen van Veenendaal