Cry wolf?

Het empirisch bewijsmateriaal voor de stelling dat het vertrouwen in "goede doelen" ronduit beroerd is geworden de afgelopen jaren, stapelt zich ongemakkelijk op. "Geven in Nederland" gaf vorige week een duidelijk signaal af en ook de maart-rapportage van het Nederlandse Donateurspanelbevestigt het beeld van beschadigd vertrouwen. Is het nou echt zo ernstig, of is het paniekzaaierij? En wat is ‘vertrouwen'? Voor liefhebbers van "cherry picking" zijn er geruststellende feiten: 1. geven aan goede doelen is over vele decennia crisisbestendig ; 2. Er blijkt ook groot verschil tussen wat mensen zeggen en wat ze geven; 3. "goede doelen" is een rekbaar begrip: lokale doelen scoren juist hoog op vertrouwen; een aantal grote goede doelen doet het excellent. Maar ik zou niet gemakkelijk vertrouwen op marktwerking en een onvermijdelijke shake out (moge het beste goede doel het vertrouwen winnen!), maar opnieuw een pleidooi willen houden voor een sectorale krachtsinspanning om aan herstel van vertrouwen te werken door actieve, collectieve voorlichting. Dat laatste heeft natuurlijk alleen zin als we ons huiswerk goed gedaan hebben: zorgen dat de grootste punten in het pijndossier zijn opgelost: de directiesalarissen voorop. Want zo concreet is het ook. Transparantie betekent: zijn wie je zegt te zijn.