Ik herinner me nog heel goed de discussies over het anti-strijkstokbeleid in de beginjaren van Alpe d’Huzes. Het leek mij een illusie om een organisatie te bouwen met de ambitie tientallen miljoenen per jaar op te halen zonder dat het een cent kost. Je krijgt bij PTT-post toch echt de postzegel niet met korting. Laat staan gratis. Mijn pleidooi om credit card betalingen, omdat het meer giften oplevert, ook uit het buitenland te accepteren vond geen gewillig oor, want de 2% commissie was tegen het anti-strijkstokbeleid. Sterker nog, hoon was mijn deel. Niemand mag verdienen aan kankeronderzoek, ook banken niet, was steevast het antwoord. Persoonlijk vond ik het een naïef en onhoudbaar standpunt, maar tegelijkertijd was ik vol bewondering voor zoveel bevlogenheid. Ik houd wel van dwarsdenkers. Mensen die tegen de stroom ingaan en iets neerzetten wat niemand voor mogelijk houdt. Het heeft mijn toch al rotsvaste geloof in onbaatzuchtig vrijwilligerswerk alleen maar versterkt. Met mijn medewerkers hebben we door de jaren heen honderdduizenden euro’s bij elkaar gefietst en evenzoveel aan arbeid niet in rekening gebracht. Ik zou het zo weer doen.
Coen van Veenendaal verdient alle lof als de grote voorganger van Alpe d’Huzes. Als kleine ondernemer had hij geen werkgever/sponsor die zei: ‘doe het maar, ik betaal je loon wel door’. Uren, maanden, jaren heeft hij het als een orthodoxe protestant volgehouden. Het woord, het geloof en de arbeid.
Wat niet verwijtbaar is, is dat je van je geloof afvalt. Dat past wel bij een dwarsdenker. Wel als je met twee maten meet. Wat je anderen oplegt, zou niet langer voor jezelf gelden. Of steeg het succes hem naar het hoofd? De verdediging dat het hier niet om fondsenwerving zou gaan, maar om niet te vermijden kosten voor de uitvoering van programma’s is een nuance die natuurlijk iedereen ontgaat.
Het bevestigt nog eens mijn overtuiging dat goede doelen zich niet langer moeten onderscheiden met wat ze gratis voor elkaar krijgen, maar vooral wat ze bereiken voor de samenleving. Alpe d’Huzes had dat dogmatisch doorgevoerde en onhoudbaar gebleken standpunt over het anti-strijkstokbeleid helemaal niet nodig, de belofte om kanker de wereld uit te helpen met een uniek evenement had volstaan. Dat we dat tegen de laagst mogelijke kosten doen is gewoon een kwestie van fatsoen. Dit akkefietje levert uiteindelijk alleen maar verliezers op. Dat is niet een beetje dom, maar ongelooflijk stom.
nl
