nl
Al een aantal jaren wordt op het Civil Society Congres een motivator opgetrommeld die het plenaire publiek moet begeesteren en activeren. Ook dit jaar moesten de congresgangers eraan geloven. Niemand minder dan Nederlands succesvolste bokser aller tijden Arnold Vanderlyde (met neuslengte voorsprong op Regilio Tuur) sprak op de tweede dag van het congres tijdens de plenaire sessie "Hoe moedig ben ik zelf?".
Het optreden van Vanderlyde was dynamisch, maar droeg ook alle sleetse kenmerken in zich van een verhaal dat vaker in licht aangepaste vorm tijdens andere gelegenheden is afgedraaid. Het thema ‘moed' werd soms geforceerd door de voordracht heen geweven. Ook is de civil society voor Vanderlyde, en daarin staat hij nog steeds niet helemaal alleen, duidelijk synoniem met de verzamelde goede doelen. Eigenlijk kwam het verhaal van de ex-bokskampioen, dat niet vrij was van gespeeld sentiment, alleen tot leven op die momenten dat het concreet ging over de rijke carrière van Vanderlyde zelf, en de weg die moest worden afgelegd van verlegen scholier naar dubbel Olympisch brons.
Aan het slot van de sessie mochten ook de toehoorders laten zien dat zij in staat waren tot flitsende actie. Onder elk stoeltje was een bovengemiddeld breekbaar plankje verstopt dat met de blote handen diende doormidden te worden gemept. Dat lukte sommigen, terwijl anderen vergeefs op het hout bleven inhakken. Wat dit alles met ‘Moed: durf te geven' te maken had? Dat bleef onduidelijk. Wellicht dat de organisatie er in 2007 beter aan doet om af te zien van dit weliswaar vermakelijke, maar verder weinig toevoegende programmaonderdeel?
