nl
Met mijn kennis en ervaring heb ik de afgelopen vijftien jaar mogen meewerken aan een betere samenwerking tussen non-profitorganisaties en grote gevers. Een ontzettend dankbare en leerzame periode. Ik heb mooie resultaten gezien en mocht hier onderdeel van uitmaken. Toch lijken de écht grote (lees: sectorbrede) successen uit te blijven. De liefde tussen grote gevers en non-profitorganisaties is nog pril. Het vuurtje is weliswaar aangewakkerd, maar het lijkt moeite te kosten om de vlammen krachtiger te krijgen en voor lange tijd te laten branden.
Hoe kan dat toch, vraag ik me regelmatig af. Aan non-profitorganisaties ligt het niet, zou je zeggen. Steeds meer besteden namelijk heel gericht aandacht aan grote gevers, tot aan het aanstellen van een relatiemanager aan toe. Er is ook veel kennis beschikbaar. Je kunt terecht op fondsenwervingscongressen of -trainingen waar je je skills kunt verbeteren. Er zijn tal van boeken met kennis over grote gevers of het vak grote giftenwerving. Weliswaar veelal van internationale auteurs, maar ook in Nederland verschijnt steeds meer literatuur.
Aan de grote gever lijkt het ook niet te liggen. Die geeft steeds bewuster en strategischer en wil – in enige vorm – een relatie aangaan met non-profitorganisaties. Steeds vaker zoeken grote gevers uit eigen beweging naar de doelen die bij hun idealen passen. Zij voelen een grote betrokkenheid, veel groter zelfs dan non-profitorganisaties van hen verwachten. Dit willen ze niet alleen in geefgeld uitdrukken, maar ook in het delen van hun tijd, kennis of netwerk.
De ingrediënten om de liefde tussen grote gevers en non-profitorganisaties volledig tot bloei te laten komen lijken volop aanwezig. Toch is het niet voldoende om van kalverliefde over te gaan naar een serieuze relatie. Waar ligt dat aan? Het antwoord vond ik bij Boer zoekt Vrouw. Te beginnen bij boer Olke.
Daar staat hij dan, met al zijn goede bedoelingen. Hoe kon het zover komen? Het begon heel hoopvol, met kleine hints. Hij noemde Sandra voorzichtig ‘sunshine’ en liet zijn liefde blijken met een flinke ‘hug’. Er leek iets moois op te bloeien. Tot die ene opmerking. Op de dag van het keuzemoment moest Olke nog 1 vraag van het hart. Als hij een van de dames zou kiezen, was het wat hem betreft ook echt ‘aan’ en startten ze een serieuze relatie. Was de dame van zijn keuze dan wel bereid zo snel mogelijk naar Texas te verhuizen?
Een ogenschijnlijk kleine, goedbedoelde uitspraak. Maar het maakte zó’n groot verschil. Als je er van een afstandje naar kijkt, comfortabel vanaf de bank, zie je meteen wat er misgaat. Hij ging natuurlijk veel te snel en verwachtte veel te veel van de dames. Je zag bij hen direct de muren optrekken en de twijfels ontstaan. Met die ene uitspraak leken zijn kansen verkeken.
Als je zelf middenin een situatie zit, zie je altijd minder dan wanneer je het van een afstandje bekijkt. Waren Olke en Sandra op dat moment buitenstaanders, zoals ik en 4 miljoen andere kijkers, dan hadden zij waarschijnlijk ook ingezien dat zijn opmerking niet zo handig was en haar reactie erop buiten proporties. Toch gebeurde er wat er gebeurde: een koude plons water over een net opkomend vuurtje.
Het ongeduld van Olke zie ik vaak ook bij non-profitorganisaties. Als zij eenmaal het besluit nemen een relatie met grote gevers te willen, zien ze het liefste dat deze daar direct en met net zoveel enthousiasme op reageren. Hoe logisch wellicht ook, deze verwachting is op zo’n moment veel te hooggespannen. Als je de tijd neemt en grote gevers eerst laat wennen aan de (mogelijkheid van een) relatie, kan er iets prachtigs ontstaan. Maar als je hen deze tijd niet gunt, slaap je voor je het weet in aparte kamers.
Het tweede antwoord vond ik bij boer David. Hij kon maar niet kiezen tussen Suzanne en Mara. Je zag hem worstelen, zijn gevoelens bloeiden voor beide dames op. Als het aan hem lag, ging hij op citytrip met allebei. Maar zo werkt het programma niet, hij mocht nu eenmaal maar 1 dame kiezen. De worsteling van David, zie ik ook vaak bij non-profitorganisaties. Als het aan hen ligt sluiten ze als het ware iedereen die een grote gift kan geven in de armen. Gaan ze er een relatie mee aan. Gelukkig kan dit in hun geval wél met meerdere mensen tegelijk. Maar niet ten koste van alles. Soms is het ook heel goed om ‘nee’ te kunnen zeggen.
De worsteling van David zie ik overigens ook terug bij grote gevers. En geef hen eens ongelijk: voor veel goede doelen valt iets te zeggen, hoe kun je daar ‘nee’ tegen zeggen? En hoe persoonlijker een organisatie tot je komt (bijvoorbeeld via een vriend of zakelijke relatie), hoe lastiger het is deze niet serieus in overweging te nemen. Hoe mooi het voor organisaties ook is als grote gevers telkens ‘ja’ zeggen, merk ik ook dat laatstgenoemde het fijn vinden als ze ook weleens tot een goed beargumenteerde ‘nee’ kunnen komen. Hoe bewuster je kiest voor een relatie, hoe groter de kans dat die gaat werken.
Ben je geïnspireerd door de potentie die Geven in Nederland laat zien en wil je de kansen verzilveren die bij grote gevers lijken te liggen? Leer dan van Boer zoekt Vrouw:
- Echte groei uit grote giften bereik je pas, als je niet te snel en te veel resultaat verwacht. Niet: ‘grote stappen, snel thuis’, maar elkaar de tijd gunnen om te groeien in de relatie.
- En je hoeft niet met iedereen een relatie aan te gaan. Kies bewust en durf soms ook ‘nee’ te zeggen. Dat leidt tot de beste ‘ja’s’.
Deze blog is voorgedragen tijdens de Dag van de Filantropie, op donderdag 20 april 2017
* Geven in Nederland bestellen? Klik hier.
* Weg van Filantropie bestellen? Klik hier.
►Wilt u voortaan elke donderdagochtend het laatste nieuws, opinies en achtergronden over de wereld van doneren & sociaal investeren? Voor een geheel kosteloos abonnement op DDB Journaal: klik hier.
