nl
Donderdag 7 september 2006
Allereerst bedankt voor uw komst
Hopelijk een beetje naar uw zin
Dat was een mooi potje voetbal ............................
Bedankt Adri en de andere collega's voor dit unieke concept dat jullie bedacht hebben. Onvergetelijk.
Ook als je bedenkt dat jonge Jos nog op de bijvelden van dit stadion gevoetbald heeft voor het Amsterdams Jeugdelftal
Afscheid nemen, terugtreden, pensionering, nieuwe levensfase ingaan
Begrippen met veel emotionele waarde.
Niets nieuws onder de zon, behalve voor degene die het ondergaat; toch heel ingrijpend.
Ik sta hier voor een bont gezelschap van familie, vrienden, kennissen en vakbroeders en -zusters
Vakbroeders en zusters? Heb ik die eigenlijk wel? Op de keeper beschouwd niet, behalve dan mijn Collega uit Berlijn die ook meevoetbalde.
Het is inderdaad een unieke functie, zoals ik daarvoor ook een aparte baan had als Lotto directeur.
Toen had ik erg veel zakelijke vrienden - je was immers een beetje Sinterklaas met al dat geld dat naar sport en goede doelen gaat. De maatschappelijke erkenning was wat minder.
Wat een contrast met deze baan, met zijn geringe Sinterklaasgehalte. In tegendeel: we kosten geld en je bent lastig, want je controleert en houdt toezicht en dan doe je het niet gauw goed. Het was nogal eens "lonely at the top", met al die kritiek om je heen. Maar ja, je weet wat je te wachten staat als je zo'n baan aanneemt.
Hoe dan ook, tegenover een zekere eenzaamheid staat het besef dat je met een job bezig bent die er maatschappelijk toe doet en dat je een positieve bijdrage levert aan de inhoudelijke verbetering van dat bonte wereldje van het goede doel. Een enorme verscheidenheid aan maatschappelijke activiteiten heeft in de loop der jaren de revue gepasseerd. Dat heeft mijn leven sterk verrijkt en daar ben ik dankbaar voor.
Ik ga u niet vermoeien met verdere ontboezemingen over deze maatschappelijke sector. Als de insiders daar toch in geïnteresseerd zijn, kunnen zij het beste het volgende gedrukte nummer van het blad FM magazine lezen, dat ergens in oktober uitkomt.
Een ding moet me nog wel van het hart.
Er wordt tegenwoordig in wel erg veel nadruk gelegd op het gevaar van afnemend vertrouwen in het goede doel, in de hand gewerkt door diverse incidenten. Dan wordt al snel gegeneraliseerd en komt de beeldvorming onvermijdelijk onder druk.
En...: afnemend vertrouwen zou vroeg of laat wel eens tot ernstige gevolgen kunnen leiden, met name minder geld in het laadje.
Maar ik ben en blijf optimistisch op dat punt. Mijn ervaring in de afgelopen 10 jaar is dat het structureel allengs beter gaat met de bedrijfsvoering, incidenten daargelaten. Het keurmerk heeft daartoe bijgedragen. Er wordt met name steeds beter rekening en verantwoording afgelegd, ook onder de druk van de kritische buitenwereld. Het kan natuurlijk altijd beter en het is goed dat de organisaties achter de broek wordt gezeten en dat incidenteel foutief of onzorgvuldig handelen aan de kaak wordt gesteld, maar ik meen niet dat de sector in de verdrukking zit of op grote schaal een onvoldoende scoort. We zijn nou eenmaal een typisch land, met veel mopperaars, criticasters en betweters. Houden zo;
maar gelukkig blijven we met zijn allen intussen gewoon doorgaan met geven voor het goede doel. Houden zo!
Tot slot wil ik graag een paar dankwoorden uitspreken, te beginnen met de sprekers, voor hun appreciërende woorden aan mijn adres. En voor de interessante schets die ze gaven, elk vanuit een ander gezichtshoek, van de sector en mijn plaats en die van het CBF daarin.
Er is inderdaad veel gebeurd in die tien jaar; ontwikkelingen gaan razendsnel, ook wat betreft de goede doelen sector. De voorzitter heeft dat kort en bondig verwoord.
En dan de wijze woorden van Jaap Peters de nestor van de governance gedachte. Ze zijn me uit het hart gegrepen.
De afgelopen 10 jaar heb ik ook de geboorte gezien en de opgroei van nabij meegemaakt van de brancheorganisatie VFI. Is ze nog een adolescent, of spreken we al van een jong volwassene?
Ik wens de VFI een succesvolle verdere ontwikkeling toe, maar vooral de voortzetting van de goede contacten met het CBF.
In mijn 10 CBF jaren is ook veel gebeurd op het bureau. Achtereenvolgende bestuurders en de medewerkers hebben dat mede mogelijk gemaakt. Ik ben hun daar veel dank voor verschuldigd.
Speciaal woordje van dank en waardering voor Louise van Deth die een flink aantal jaren als mijn rechterhand heeft willen fungeren en met wie ik heel wat lief en een klein beetje leed heb gedeeld. In één adem noem ik dan natuurlijk mijn opvolger Adri Kemps, die met mij de afgelopen 2 jaar een verrassend goed team heeft gevormd en van wie het CBF nog veel profijt kan hebben, gezien zijn visie en ideeën.
De komende maanden zal ik bestuur en directie nog graag met advies terzijde staan, als daar behoefte aan is, want helemaal los laten zal ik het CBF nog niet. Wat daarna voor mij staat te gebeuren, is in de schoot van de toekomst.
In elk geval hoop ik op tot in lengte van jaren vele, goede momenten met mijn lieve Diny te hebben. Zij was en is de stille, nou ja stille, kracht, achter, naast en voor mij.
Verder de gebruikelijke activiteiten van een pensionado, zoals een beetje reizen, meer aandacht voor de kinderen en kleinkinderen, lezen, cultuur opsnuiven en vooral meer met een van mijn passies bezig zijn: piano spelen en meer van mijn geliefde klassieke componisten begrijpen
En wie weet welke andere dingen er nog op mijn weg komen.
Genoeg gepraat, hoog tijd voor wat beweging in de gelederen. Laten we het hierna lekker luchtig houden, zoals het ook luchtig begonnen is.
Ik dank u nogmaals allen voor uw komst
En aan allen die mij van nabij hebben meegemaakt: Bedankt voor het contact. Ik heb er van genoten.
Ik hoop dat die contacten nog jaren in stand zullen blijven in goede gezondheid, van ons allen.
